Regisseur met schizofrenie maakt film over psychosen

"In december 2008 ben ik gevraagd door mijn behandelend psychiater, Wim Veling van het Centrum Eerste Psychose van Parnassia, of ik niet een documentaire wilde maken over een eerste psychose. Deze zou dan vertoond worden op een door Parnassia georganiseerde studiedag in mei 2009. Voor mij zou dit een kans zijn mijn carrière als filmmaker, die ik de jaren ervoor had moeten staken vanwege een langdurige eerste psychose, weer nieuw leven in te blazen." Lees verder bij Verloren jaren >>
(de film Verloren Jaren gaat dinsdag 13 april in première in Den Haag)

De gelukkige huisvrouw

Heleen van Royen is in 2000 doorgebroken met ‘De gelukkige huisvrouw’. Hierin schrijft ze op haar bijzondere en directe manier wat ze meemaakt als ze na een vreselijke bevalling in de war raakt. Voor mij als verpleegkundige is alles wat ze beschrijft herkenbaar, maar dan vanaf de andere kant van de lijn. De afdeling, de po in de separeer, het gedrag van ons als hulpverleners, onze zinnetjes. Maar ook het gedrag van de verwarde patiënt is kraakhelder opgeschreven. Van Royen neemt je mee in het associatieve denken en handelen van zichzelf. En dat is behalve boeiend ook bijzonder leerzaam.

Heleen van Royen: ‘De gelukkige huisvrouw’. Foreign Media Books BV, 2000.

Nachtdienst

Als verpleegkundige kennen we ze vast allemaal.. die nachtdiensten van tijd tot tijd.
Zelf heb ik er geen problemen mee om zo nu en dan een aantal nachtjes te draaien. Tijd om goed bij te lezen, mogelijk verpleegplannen schrijven en lekkere onregelmatigheidstoeslag vangen! (Ook niet geheel onbelangrijk) Maar zelfs als fan van de nachtdiensten op een afdeling waar het relatief rustig is heb ik een lastig puntje gevonden.

Namelijk de controle rondjes lopen.. 3x per nacht sluip ik over de gangen en hou ik mijn adem in bij het openen van alle 22 kamers omdat het slot zo’n herrie maakt. Als ik dan binnen ben in de kamer loop ik heel voorzichtig een klein stukje naar binnen om te kijken of diegene slaapt en of alles nog goed gaat.
Nou in 80% van de gevallen komt het gesnurk je al tegemoet of is de ademhaling duidelijk zichtbaar van een aantal meters afstand en in het donker. Dus dat is dan geen probleem, ik draai me stil om en sluit weer zachtjes de deur.

Maar dan die 20% die niet zo gemakkelijk als ‘slapende’ te observeren zijn. Wat kost dat me een energie zeg! Want ik werk op een ouderen afdeling, en tja soms overlijden mensen in hun slaap. Zou toch slordig zijn als ik daar niet achter kom en ik een telefoontje krijg om 9.00 ’s ochtends dat mevrouw Bakker al ongeveer 6 uur dood is.. Niet zo professioneel toch? Dus ik doe bij deze 20% mijn uiterste best om zeker te weten dat de personen slapen..

Dus geen gesnurk, geen zicht en hoorbare ademhaling.. hmm toch maar een stapje dichterbij.. Als ik te dichtbij kom en iemand wordt wakker als ik over dat bed leun krijgen ze ook de schrik van hun leven, dus ik blijf op veilige afstand. Dit betekend dat ik soms enkele minuten in die kamer sta voor ik eindelijk weet dat iemand gewoon heel stil ligt te slapen!

Jeetje en dat 3x per nacht! Pff een hele opgave voor mijn energie level en alertheids gehalte zo midden in de nacht! Ben blij als ik zelf mijn warme bedje weer in mag. Ik heb besloten voortaan maar luid te ademen tijdens het slapen om zo te zorgen dat als ik ooit zelf in een ziekenhuis bed kom te liggen ik niet bij die ‘vervelende en energie trekkende’ 20% hoor!

Nu nog een manier vinden, hoe ik daar controle over krijg!?

Leerstijlen van Kolb

Iedereen heeft een eigen leerstijl, dat weten we allemaal!
En gelukkig maar, want het zou toch een mooie boel worden op de afdeling als we allemaal denkers hebben die uren aan onderzoek besteden voor ze daadwerkelijk het plan uitvoeren, of alleen maar doeners die allemaal de handen uit de mouwen steken om direct aan de slag te gaan.

Het fijne van een team is om juist een goede combinatie te hebben tussen deze stijlen. Maar welke stijlen zijn er nou allemaal? De leerstijlen zijn ontwikkeld door David Kolb en staan in een cirkel omschreven. Deze is momenteel het meest gebruikte model in onderwijs, management en zorg. Hieronder even kort de uitleg van de 4 stijlen:

De bezinner:
kijkt hoe anderen een probleem aanpakken en denkt eerst na voordat hij iets doet. Hij ziet veel oplossingen, omdat hij een probleem vanuit veel standpunten kan bekijken. Daardoor neemt hij beslissingen soms traag.

De denker:
is goed in logisch denken en redeneren. Hij probeert algemene regels te ontdekken en leert het liefst uit boeken. Het is belangrijker dat ideeën logisch zijn, dan dat ze praktisch uitvoerbaar zijn.

De beslisser:
plant een taak en voert die uit. Hij is niet zo geïnteresseerd in theorieën. Hij doet het goed in conventionele intelligentietesten. Houdt zich liever bezig met technische problemen dan met mensen.

De doener:
houdt van experimenteren en lost problemen op door iets uit te proberen. Hij past zich goed aan, aan nieuwe situaties. Soms kan een doener drammerig overkomen in zijn dadendrang.

Maar hoe weet je nou wat jij bent?
Op internet zijn veel testen te vinden om te ontdekken welke leerstijl het beste bij jou past. Via een zoekmachine is veel informatie hierover te vinden en kan je testjes doen die maar enkele minuten duren om zo jouw stijl te ontdekken!
(zoek op: leerstijlen test of Kolb)

In tijden van een sollicitatie is het erg handig om dit te weten. Zo kan je dit benoemen in je sollicitatiebrief of je sterke punten benoemen als hier om gevraagd wordt in een gesprek. (want elke leerstijl gaat gepaard met sterkte en zwakkere kanten)

Kennis is macht, dus doen die test!

Ggz-instellingen scoren zware onvoldoende bij terugdringen separaties

Het Landelijk Platform GGz maakt zich ernstige zorgen over het gebrek aan daadkracht binnen ggz-instellingen om het aantal separaties terug te dringen en verwijt de verantwoordelijke bestuurders gebrek aan lef en leiderschap. Het LPGGz ontvangt met grote regelmaat schrijnende ervaringsverhalen van cliënten die als gevolg van separatie getraumatiseerd zijn. Het Platform
sluit aan bij de conclusies van de Inspectie, die eind vorige week een follow-up rapport aan de Tweede Kamer presenteerde. Lees verder >>

Wandelen

De depressieve patiënt weigerde mee te gaan wandelen, hij gaf als reden bang te zijn dat zijn schoenen dan te veel zouden slijten. Beweging was toch echt van belang bij deze patiënt, die dus ook aan armoedewaan leek te lijden. Ik deed mijn schoenen uit en bood ze hem aan.
Opeens verscheen er een glimlach op zijn gezicht, hij stond op en zei: “Kom, we gaan”.

Verpleegkunde en presentie

De verpleegkunde is het spoor bijster. Bedrijfsmatig werken, werken volgens richtlijnen en protocollen, verantwoording…. Op zichzelf wellicht nuttig, maar volledig doorgeslagen. Veelal verergert verpleegkundige interventie de situatie van de zorgontvangers. Verpleegkundigen dreigen te vergeten waar het werkelijk om gaat. Maar het kan veel beter. Dit beweren prof. Andries Baart en prof. Mieke Grypdonck in hun boek Verpleegkunde en Presentie.

Wat gaat er mis in de verpleegkunde? Met alle professionalisering is de hartelijke aandachtigheid uit het werk verdwenen. Verpleegkundigen redeneren teveel vanuit hun eigen kaders en methodieken, en leggen de zorgontvangers hun agenda en ritme op. Verpleegkundigen zijn teveel gericht op de ziekte, in plaats van de zieke. Zij willen vanuit hun eigen kaders oplossingen aanbieden en wenden zich af van het lijden van de zorgontvanger. Zij verschuilen zich achter richtlijnen en protocollen en troosten zichzelf met de illusie dat ze belangrijke doelen behalen, zonder dat ze echt iets wezenlijks betekenen voor de zorgontvangers.

Hoe moet het dan wel? Volgens Baart en Grypdonck dienen verpleegkundigen in hun werk present te zijn. Zij dienen aandachtig aanwezig te zijn bij de zorgontvanger en aan te sluiten bij zijn of haar leefwereld. In het ritme, de taal, en de omgeving van die zorgontvanger. De verpleegkundige moet een verbinding aan gaan met de zorgontvanger en als het ware leren kijken met zijn of haar ogen. Ongehaast. Zodat de zorgontvanger echt gezien wordt. Pas van daaruit kan de verpleegkundige bekijken of en wat er gedaan kan worden. De verpleegkundige dient ook trouw en aandachtig aanwezig te blijven als het lijden van de zorgontvanger onoplosbaar is of lijkt.

Is presentie beoefenen niet gewoon een beetje aandacht schenken? In de praktijk willen veel verpleegkundigen wel op een presentie-achtige manier werken, maar dat is niet eenvoudig. De presentiebenadering vraagt van verpleegkundigen om ongehaast present te zijn, ondanks alle druk. Ook is flexibiliteit vereist, de verpleegkundige moet (bewust) van protocollen en richtlijnen af kunnen wijken als de situatie daarom vraagt. De verpleegkundige moet aan kunnen sluiten bij de leefwereld van de zorgontvanger en aanwezig kunnen blijven bij diens lijden. De verpleegkundige dient zich bewust te zijn van zijn of haar eigen weerstanden en vooroordelen, en moet zijn of haar gevoel soms tussen haakjes kunnen zetten.

Kan dat wel, werken vanuit de presentiebenadering? Het werken volgens de presentiebenadering strookt soms niet met professionele opvattingen (‘professionele distantie’), en met de voorwaarden waaronder het werk gedaan moet worden (het past niet in vormen van verantwoording, er is geen tijd voor, het heeft geen status). Doodzonde, aldus Baart en Grypdonck. Hoewel de presentiebenadering niet in elke setting op dezelfde manier en in dezelfde mate toegepast kan worden, kan de benadering in veel situaties van grote betekenis zijn. Dit wordt vooral duidelijk in de vele aansprekende voorbeelden in “Verpleegkunde en presentie”. De meeste voorbeelden gaan niet direct over de psychiatrie, maar ook deze zijn leerzaam en boeiend voor verpleegkundigen in de psychiatrie.

Boek: Andries Baart en Mieke Grypdonck: Verpleegkunde en presentie, Uitgeverij Lemma, Den Haag 2008.

Meer lezen over de presentiebenadering? zie: www.presentie.nl

Dwang in de ambulante ggz

Het Landelijk PLatform GGz en de Nederlandse Vereniging voor Psychiatrie organiseren gezamenlijk het congres Dwang voorbij de voordeur? Cliënten, naastbetrokkenen en psychiaters discussiëren met elkaar over zorg en ondersteuning in de ambulante setting. Hoe kunnen ggz-cliënten zo goed mogelijk ambulant worden begeleid zodat dwang kan worden voorkomen?

Aanleiding tot de discussie is het wetsvoorstel Wet Verplichte GGZ die de huidige BOPZ (Bijzondere Opnemingen in Psychiatrische Ziekenhuizen) mogelijk gaat vervangen. Als de wet wordt aangenomen kunnen dwangmaatregelen overal worden toegepast en niet alleen na (gedwongen) opname in een ggz-instelling.

Stage lopen in de tbs

Op de individuele behandelafdeling van een tbs-kliniek loop ik naar de deur van een patiënt. Ze heeft gebeld en ik ga kijken wat haar vraag is. Ik klop op de deur en wanneer zij aangeeft dat het kan doe ik het gordijntje opzij en kijk door het raampje. Ik controleer of ik haar zie en of ze voldoende afstand tot de deur heeft. Zo zijn de regels namelijk. En deze regels zorgen voor de veiligheid van mij en mijn collega’s. Ik doe de deur open en vraag haar of ik haar ergens mee kan helpen. Ze zegt dat ik God niet ben en dat dat te zien is ook! Ik bedank haar lichtelijk sarcastisch en vertel haar dat ze daarvoor niet hoeft te bellen.

Stage lopen in een tbs-kliniek. Vertel het een willekeurige Nederlander en hij of zij zal overlopen van de vooroordelen, maar het vooral ongelooflijk knap van je vinden. De afgelopen twintig weken heb ik het mogen ervaren. Soms is het moeilijk, soms is het zwaar, maar het is vooral ontzettend leerzaam. Door de moeilijke patiëntencategorie neemt je groei elke week in proportie toe en kom je telkens voor nieuwe uitdagingen te staan. Het maakt je volwassener, niet alleen als verpleegkundig beroepsbeoefenaar, maar ook als mens. Zoals het voorbeeld hierboven illustreert is stagelopen in een tbs-kliniek ook ontzettend leuk. In de kroeg of op verjaardagen zul je merken dat iedereen aan je lippen hangt wanneer je vertelt over de mooie en zo nu en dan bizarre gebeurtenissen in de kliniek.

Maar dan het meest heikele punt: is stagelopen in de tbs eng of gevaarlijk? Uiteraard is er weleens een tbs-er geïrriteerd of boos omdat er iets niet gaat zoals hij of zij wil. De regels, afspraken en collega’s zorgen er echter voor dat het zelden escaleert. Toen ik een ervaren collega ernaar vroeg antwoordde hij: ‘Ik heb in een heleboel psychiatrische instellingen gewerkt, maar ik heb me nergens zo veilig gevoeld als hier.’ En daar kon hij volgens mij wel eens gelijk in hebben.

Leerzaam als kanker

Ik ontdekte op internet de site van Soteria. Deze stichting wil opvang bieden aan mensen in acute psychische crisis, ze ondersteunt mensen die een psychose doormaken en geen medicatie willen. De stichting is geen aanhanger van het medisch model en biedt een alternatief.

Soteria geeft een interessante maar ook verwarrende invalshoek. Ik ben er -vast onder invloed van het medisch model- inmiddels van overtuigd dat een psychose meer schade aanricht als deze langer aanhoudt en ook niet leuk is om door te maken. Mogelijk is een psychose wel leerzaam zoals Soteria stelt, maar leerzaam als kanker. Met teveel schade om het te laten voortbestaan als je er iets aan kunt doen. Of kan je dat nooit voor een ander bepalen?

Ik ben ooit onder invloed van hash-cake eens danig in de war geraakt en elke tel van die paar uur was er één te lang. Het was een bijzonder angstige ervaring waarvan ik vooral leerde dat dit niet goed was voor mij. Ik voelde me nog maanden daarna kwetsbaar en wiebelig. De ervaring is zelfs 25 jaar na dato nog op te roepen, zo indringend was het. En eigenlijk ook nog zo dichtbij.

Het stukje van Regina Bellion op de Soteria-site is mooi. Rust wil ze in haar psychose, samen zijn met haar huisdieren, ze heeft geen ruimte voor de officiële wereld in haar staat van zijn. Mooi gezegd en geschreven. Echt inleven en ook luisteren naar het verhaal van iemand die in de war is, zoals de stichting voorstelt, is natuurlijk altijd goed, dat moet zeker meer. De stichting heeft dan ook niet voor niks de Detlev Petry prijs gewonnen.

Sluipmoordenaar

Net als kanker is een ziekte als schizofrenie een soort sluipmoordenaar. Mensen kunnen het lichamelijke gevecht tegen de kanker niet meer aan en overlijden. Mensen met bv. een bipolaire stoornis kunnen het gevecht in hun hoofd niet meer aan en plegen zelfmoord. Allebei dood. Maar is het daadwerkelijk zelfmoord? De vader van een overleden groepsgenootje zei tijdens de begrafenis dat zijn zoon was overleden aan zijn geestesziekte. Conclusie: Of je nou lichamelijk ziek bent of geestelijk, allebei overlijdt men aan de ziekte.

Woordenlijst psychiatrie II

Eerder is er al een berichtje gewijd aan het vakjargon van de psychiatrie. Hier vind je nog enkele goede woordenlijsten:
Psycholoogdirect, Kenniscentrum Phrenos en Cliëntondersteuning GGZ.

Stop de bureaucratie en marktwerking in de GGZ!

Ligt het aan mij of ben ik gek?

Voor juiste behandeling en ter voorkoming van veel ellende is een juiste diagnose bij psychiatrisch patiënten onontbeerlijk. Dit lijkt logisch maar is toch niet altijd vanzelfsprekend, omdat het stellen van een diagnose een ingewikkeld proces is. Eén van de problemen is dat er niet altijd wordt geluisterd naar de geluiden op de werkvloer. De psychiater voert gesprekken met de patient, maar de verpleegkundige maakt hem of haar mee in het dagelijks leven op een afdeling en kan dus goed beoordelen hoe een patient eraan toe is. Dat oplettende hulpverleners niet altijd serieus worden genomen door de arts of psychiater blijkt uit mijn verhaal. Lees verder >>

De Familie

De patiënt is het middelpunt van de behandeling. Alles draait om de patiënt: zijn zorgen en makken, zijn wensen en behoeften, zijn doelen, zijn gemoedstoestand, zijn medicatie, zijn strijd met de buitenwereld, zijn eetpatroon en zijn hygiëne.

Als verpleegkundige heb ik geleerd autonomie, zingeving en kwaliteit van leven hoog in het vaandel te hebben. Van de patiënt wel te verstaan. En de familie? Tja, die zijn er wel maar goed. De familie is toch vaak de oorzaak van veel problemen thuis van de patiënt? Een bron van onrust voor mijn patiënt. Iets waar tegen de patiënt maar beter beschermd kan worden toch? De familie heeft toch helemaal geen verstand van psychiatrische ziekten. Anti-psychotica, lithiumdepots, de BOPZ, het PGB, de HKZ, G schema's, CGT, IPT en natuurlijk de verbeterde DSM V?!

Nee, de familie zijn maar een paar vervelende bemoeials die nauwelijks serieus te nemen zijn. En dan willen ze nog meepraten ook! Over de behandeling en over beslissingen die alleen de patiënt en ons aangaan. Wij zorgen er wel voor dat u vader, moeder, broer of zus weer na een jaar beter is. Daarna mag u hem weer hebben! De patiënt is nu voor ons hoor, wij worden ervoor betaald. Maar u houdt van u zoon? Ah, dat zal hij fijn vinden om te horen als u op bezoekavond komt. Maar wel aan de bezoektijden houden hoor! U kent de patiënt al zijn hele leven? Ja, maar hij is nu toch heel anders? Zeg nou zelf: heeft hij ooit over zelfdoding gepraat met u? Nee, die onderwerpen kunnen maar beter met een professional besproken worden, dat is veel te belangrijk.

Je hebt dan nu de vermaatschappelijking en rehabilitatie waarbij de patiënt weer terug gaat naar waar hij ooit vandaan is gekomen. Hierbij wordt de patiënt weer hoop geboden door langzaam terug te keren naar de rollen die de patiënt ooit vervulde. Je gaat samen met de patiënt levenswensen en doelen opstellen op het gebied van leren, wonen, sociale contacten en recreëren. Het is een mooie manier van hulp verlenen want is het goed is zie je iemand helemaal opbloeien. Wel met pieken en dalen maar veel komen er uiteindelijk wel.

Vooral de sociale contacten zijn voor veel patiënten van groot belang. Vereenzaming ligt op de loer en veel patiënten geven aan dat hun leven veel beter of dragelijker zou zijn met een paar mensen om leuke dingen mee te doen of gewoon om mee te kletsen. Tevens is dit voor de hulpverlener ook een groot punt van aandacht. We noemen het een steunsysteem, wat in feite gewoon een paar mensen zijn die er voor de patiënt willen zijn. Een steun voor de patiënt op goed en slechte dagen. Maar hoe kan ik mijn patiënt daar nu bij helpen? Een blik vrienden opentrekken is lastig, en zomaar een onbekende aanschieten kan ook niet. Het moet iemand zijn die er onvoorwaardelijk voor de patiënt wil zijn. Iemand die van de patiënt houdt of gaat houden als mens en hem eens niet ziet als die depressieve patiënt met die suïcidale gedachten. En als het dan iemand is die de patiënt al wat langer kent zou het helemaal geweldig zijn. Maar goed, waar haal ik nu in hemelsnaam zulke mensen vandaan.................?

Manipulatie

Manipulatief gedrag wordt vaak gezien als een kenmerk van mensen met een persoonlijkheidsstoornis. Wat hier echter onder wordt verstaan en wat je ermee moet is niet uitgebreid beschreven. Bowers (2003) doet hier een poging toe. Hij constateert allereerst dat manipulatie heel verschillend wordt waargenomen. Sommige verpleegkundigen zien in elk initiatief van hun patiënt een manipulatief motief. Anderen zien dit nooit.

Manipulatie wordt verschillend gedefinieerd. Een omschrijving zou kunnen zijn: doelgericht, leugenachtig en dwingend gedrag, zonder rekening te houden met belangen of gevoelens van anderen. Verpleegkundigen breiden de definitie vaak uit met: splitsend, misbruik makend van vertrouwen, bewust ondermijnend, intimiderend, omkopend, vleiend, corrupt en bedreigend. Wanneer bij elk gedrag manipulatie wordt herkend dan is behandeling een doodlopende weg.

Zelfverwonding wordt vaak onterecht als manipulatief gedrag gezien terwijl dit zelden het geval is, patiënten zijn hierbij vaak juist níet bezig met de ander. Gedrag van politici en managers wordt ook vaak als manipulatief gezien. Het verschil met een patiënt die lijdt aan een persoonlijkheidsstoornis is echter, dat politici en managers wel rekening houden met hun ‘slachtoffers’ en een afgebakend doel voor ogen hebben.

Sommige verpleegkundigen worden cynisch door confrontaties met manipulatief gedrag. Soms zo erg dat zij ook in hun privéleven niemand meer vertrouwen en overal manipulaties zien, ze hebben dan het basale vertrouwen in de ander verloren. Zo cynisch worden is in zekere zin ’op veilig’ spelen, je kunt tenslotte niet meer onverwacht bedrogen worden. Bowers stelt dat het wenselijk is om te balanceren op het smalle koord tussen vertrouwen en wantrouwen, ook binnen het contact met de patiënt die vanuit zijn/haar stoornis manipulatief gedrag kan vertonen.

Een ondersteunend team en reflectie op eigen gevoelens en motieven kunnen helpen om extreme achterdocht te hanteren. Niemand wordt er gelukkig van om in een wereld te leven waarin hij niemand meer vertrouwt.

Bowers L. (2003) Manipulation: description, identification and ambiguity. Journal of Psychiatric and Mental Health Nursing, 10, 323-328.

‘Moeilijke patiënten’, wat vinden ze er zelf van? II

Lees nu de volledige scriptie over de succesfactoren van behandeling in een KIB - vanuit cliëntenperspectief. Deze scriptie van Mathilde Bos bevat een paar opmerkelijke conclusies voor verpleegkundigen die te maken hebben met 'moeilijke patiënten' (pdf).

Eerste 5 minuten cruciaal bij terugbrengen separaties

Binnen InGeest is het gelukt om het separeren aanzienlijk terug te dringen. Dit door met name de zorg in de eerste 5 minuten van het contact te verbeteren Het aantal separaties liep met 25% terug en het aantal uren dat werd gesepareerd zelfs met 50%. Drie gesloten afdelingen deden er mee in het project: twee opname afdelingen en een crisisafdeling voor het circuit langdurige zorg.

Wat deden de verpleegkundigen nu ánders dan voorheen? Men ging ervan uit dat de eerste 5 minuten in een contact cruciaal zijn voor het verdere verloop. Op dat moment worden intenties en verwachtingen uitgewisseld. Verder werd geconstateerd dat een patiënt die thuis uit zijn dak was gegaan vaak pas uren daarna –via crisisdienst en politie- op de afdeling verschijnt en dan al lang niet meer zo explosief is. Wel heeft de patiënt vaak honger, dorst en trek in een sigaret. Eerst dus eten, drinken en roken. En dan kijken met de patiënt en diens familie wat er nodig is om het veilig te houden. Dat zijn de eerste 5 minuten op de afdeling, waarbij een routine werd doorbroken. Niet meer rechtreeks de separeer in wanneer iemand onder politiebegeleiding met de ambulance binnenkomt na een incident. Met deze ketenpartners is nadrukkelijk afgesproken om de familie uit te nodigen mee te gaan.

De eerste 5 minuten van een nieuwe dienst blijken ook cruciaal. Verpleegkundigen gaan niet meer eerst overdragen in het kantoor, ze stellen zich eerst voor aan de patiënten die ze zullen gaan begeleiden. Hierbij introduceert de vroege dienst de late bij de patiënt. Het rapporteren gebeurt op één van deze afdelingen inmiddels met een laptop op de afdeling, samen met de patiënt.

De verpleegkundigen hebben zelf deze alternatieve interventies bedacht. De aanleiding was, dat hun eigen patiënten waren geïnterviewd over hun ervaringen in de separeer. Die ervaringen bleken zeer traumatisch te zijn en schokten de verpleegkundigen. Ze hadden zich nooit gerealiseerd hoe ingrijpend een separatie voor een patiënt zou kunnen zijn.
Verpleegkundige en onderzoeker Barbara Stringer geeft in diverse instellingen presentaties over dit succesvolle project dat in het kader van ‘terugdringen van dwang en drang’ ook is genomineerd voor Johannes van Duurenprijs.
De eindrapportage met daarin opgenomen de volledige best practices is via B Stringer te bestellen voor 6,50 euro per stuk. B.Stringer@ggzingeest.nl

Meer lezen over het landelijk project Dwang en Drang op ZorgVoorBeter

Welles en Nietes

Ik zal me eerste even voorstellen. Ik ben Marika (20) en verblijf ruim een jaar in de GGZ-InGeest. Ik kom uit de kinder- en jeugdpsychiatrie. En daar hadden een zeer aparta manier van het geven van dwangmedicatie. Het traject ging als volgt:

Ik weigerde mijn orale medicatie. Na overleg en overleg werd besloten dat ik het móest krijgen. Een aantal sociotherapeuten kwamen de separeer in en pakte me vast. Eentje drukten mijn kaken open en legde het tabletje op mijn tong en vervolgens werd er een bekertje water in mijn mik gegooid in de hoop ik het zou doorslikken. Maar ik was erg koppig (en psychotisch) en spuugde alles uit. Ze merkten op dat dit niet zou werken. Toen werd er overlegd en overlegd en opeens hoefde ik de medicatie niet persé want er was geen sprake van gevaar.

Het kan ook anders.
Bij dreigend gevaar kan er een injectie intra-musculair gegeven worden. Dat is ook voor gekomen. Ik werd gerustgesteld. En ook het geven ging een stuk sympathieker. Ik werd op mijn buik gedraaid. En de verpleegkundige stelde me gerust en zei wanner de prik kwam. Pleistertje erop en klaar.
Ze zeiden dat het niet erg was als ik gespoten was, dat het geen falen is. Maar dat het kan gebeuren.

Dus: kaakklem kan niet. Ik hield er twee blauwe plekken van over. Eén op een linker kaakgewricht en de andere zat op mijn rechter kaakgewricht.
IM is hoe dan ook toch vriendelijker…

Tot en met de hemel

Binnengekomen bericht: "Het is zo ver. Mijn tweede boek wordt uitgegeven. Het boek heet ‘Tot en met de hemel’ en het gaat over een 16 jarig meisje met PTSS. Hier heb ik 50 emailadressen voor nodig. Als je je emailadres geeft, krijg je éénmalig een promotiemailtje van de uitgeverij om mijn boek te bestellen en betalen. Als er 15 boeken besteld en betaald zijn dan gaat het naar de drukkerij! Dus, geef me je emailadres en mijn dag is weer goed! - Marika"

Het eerste boek van Marika is ook nog te bestellen: Ik ben 13. Lees dit korte interview met Marika.