Pingpongen

Als het gaat om rehabilitatie dan denken we vaak aan grote dingen. Toch kan het ook – of misschien we juist- beginnen met iets kleins waardoor iemand heel even het gevoel krijgt ‘weer echt te leven’. Hieronder een bericht van een ervaringsdeskundige:

Pingpongtafels kunnen van onschatbare waarde zijn voor zowel cliënten als verpleegkundigen. Beseffen verpleegkundigen dat eigenlijk wel voldoende?
Mijn opname in een psychiatrische kliniek was een ontwortelende ervaring. Het gaat slecht en dan kom je in een afschuwelijk gebouw. Je verblijft de hele dag met mensen die je niet kent en met wie het ook slecht gaat. Je voelt je de hele dag bekeken, een studieobject voor behandelaars en verpleegkundigen. En het eten was er ook niet lekker…..
Gelukkig was er wel een pingpong tafel. Pingpongen, dat was lang geleden, iets van vroeger op de camping…. Bij alle narigheid bracht het pingpongen toch enige vreugde. Afleiding, even geen gepieker. De opwinding van het spel. Weer het gevoel echt te leven. En contact met anderen. Ik kroop erg in mijn schulp op de afdeling, en met pingpongen kon ik weer spontaan contact met anderen maken.
Er was één verpleegkundige- een invalkracht- die dit opviel. Als ze me weer eens zag peinzen sprak ze me aan. “Joh, ga even pingpongen”. Dat hielp. Daarna zag de wereld er –op dat moment- net weer wat normaler uit. Daar ben ik dankbaar voor. Jammer dat verder niemand hier op wees.
Pingpongen, het lijkt triviaal. Een kleine bron van vreugde en contact is echter verre van triviaal tijdens een opname. En het is erg fijn als mensen je daaraan herinneren als je het zelf even niet meer weet.

Zelfspot

Soms willen de pillen niet gemakkelijk door de keel. Het lijkt dan te helpen om tijdens het slikken even je hoofd achterover te kiepen. Een vroegere cliënt heeft dit truckje zo doorontwikkeld dat hij altijd een sprongetje maakte bij het doorslikken. Ik kan me herinneren dat ik dat een indrukwekkend moment vond – deze man was n.l. meer dan twee meter lang. Wanneer ik hem zijn pillen gaf dan lette ik er op dat hij niet te dicht in de deuropening stond. Toen hij weer eens opgenomen was kwam ik hem tegen. Ik was zijn naam vergeten en zei: “Ik ken u van jaren geleden.” Hij antwoordde: “Ja, ik ken u ook. Ik ben die man met dat wereldberoemde hupje!”

Buitenland stage

Met een gedreven blik in mijn ogen loop ik door de hogeschool op zoek naar uitdagingen en kennis. Nog maar een jaartje te gaan en ik heb mijn HBO diploma! Een mooie opstap voor vervolg opleidingen. Maar eerst, hoe maak ik het interessant en uitdagend genoeg voor mijzelf? Nou die oplossing heb ik gevonden.. tussen de folders op de 4e etage! De titel roept mij.. : Wil jij dit jaar op stage in het buitenland?' Hmm dat klinkt wel uitdagend.. maar even meer informatie vragen! Lees verder >>

DBC, zorgverzekeraar en privacy

Zorgverzekeraars vragen aan cliënten om toestemming om hun medische dossier te mogen inzien. Dit om te controleren of de zorginstellingen wel datgene leveren wat zij declareren via het DBC systeem. Op zich niet zo'n slecht idee zou je zeggen. Alleen is wel de privacy van de cliënt hiermee in het geding. Voor de cliënt niet zo leuk, dat zijn hele hebben en houwen bij de zorgverzekeraar ter inzage ligt.
Elke cliënt zou dit moeten weigeren om privacyredenen. Het wordt dus hoog tijd dat cliënten hierover geïnformeerd worden. Lees bij Vrij Nederland het artikel Verzekeraar misbruikt patiënt en reageer.

Op naar het behandelhuis!

De Behandeling op mijn afdeling gaat veranderen en een spannende tijd is aangebroken.
Sinds dat ik deze zomer ben afgestudeerd werk ik bij het behandelprogramma psychotische stoornissen van de Symfora Groep. Nu is dat op zich niet zo bijzonder maar wat met het programma gaat gebeuren des te meer. Wat houdt deze verandering dan precies in?

Het behandelprogramma zal grotendeels gaan plaats vinden in een behandelhuis. Dit behandelhuis zal enkel en alleen zijn voor dagbehandeling. De gesloten afdeling zal verdwijnen en daarvoor komt in de plaats een open afdeling. Buiten het behandelhuis zullen er veel clienten behandeld gaan worden vanuit de thuissituatie. Dit houdt dus in dat opnames enkel zullen zijn voor korte duur en dat clienten veel meer ambulant begeleid gaan worden. Het komt allemaal grotendeels overheen met het ACT model.

Maar nu komt het: Er zal dus ook meer met herstel en rehabilitatie gewerkt gaan worden. En dat is erg leuk. Hoe dit invulling gaat krijgen is nog niet helemaal duidelijk. Samen met een collega bereid ik beleidsstukken voor. Binnenkort is er een beleidsmiddag waar wij onze stukken als inbreng hebben. Daarin staat hoe wij als verpleegkundige team rehabilitatiegericht willen gaan werken vanuit dus het nieuwe behandelhuis.

Nog een punt waar ik erg enthousiast van word is de intensievere ambulante begeleiding die geboden gaat worden. In feite komt het er op neer dat ik zometeen als klinisch verpleegkundige werk (net als nu), als groepsleider in het behandelhuis en als ambulant werkende verpleegkundige. Een volledig pakket dus waarbij vooral het ambulant werken mij erg aanspreekt.

Natuurlijk brengen deze veranderingen ook een hoop stress en onzekerheid mee. Daarover in een volgend stuk meer. Ook zal ik dan wat meer kunnen vertellen over de beleidsmiddag die dan geweest is. Hoe gaat rehabilitatie vorm krijgen? En wat houdt dit nu allemaal voor de toekomstige client in?

‘Moeilijke patiënten’, wat vinden ze er zelf van?

De moeilijkste cliënten komen soms terecht in een KIB zoals die van Palier in Den Haag. Het gaat om mensen die bijv. veelvuldig (verbaal) agressief zijn en/of in de interactie met het team in een negatieve spiraal zijn terecht gekomen. In de KIB worden dergelijke cliënten strikt en consequent bejegend en treedt vaak verbetering op. Onderzoekster Mathilde Bos heeft uitgezocht wat nu de succesfactoren zijn in de behandeling bij de KIB, bezien vanuit de beleving van de cliënten. Het onderzoek zal binnenkort gepubliceerd worden en zal op deze website door Mathilde zelf worden toegelicht. Enkele bevindingen, die belangrijk zijn voor verpleegkundigen, mogen we nu al prijsgeven:

Bij herhaling werd naar voren gebracht dat aanwezigheid van verplegend personeel in de huiskamer, samen tv-kijken en koffiedrinken zeer gewaardeerd werd. Dit werd geïnterpreteerd als interesse. Het tegenovergestelde gold voor verpleegkundigen die veel in het kantoor waren.

Opmerkelijk is dat respondenten zich niet persoonlijk afgewezen voelden door het team. Er werd blijkbaar niet vanuit negatieve tegenoverdrachtsgevoelens … op hen gereageerd. Dit roept de vraag op welke copingstrategieën dit team (individueel en collectief) inzet om ontwrichtend gedrag te hanteren. … Mogelijk is er een verband met de ervaren afstandelijkheid of heeft ook het team steun aan de strikte behandelafspraken en de heldere rolverdeling.

Zoals gezegd, volgt later meer over dit onderzoek. Bezoek ook eens de website van Mathilde Bos.

Ziek

Op 10 november a.s. verschijnt de nieuwe psychologische thriller van Martine Kamphuis: Ziek. De thriller heeft het psychiatrisch ziekenhuis als decor en in het verhaal spelen misstanden rondom separeerverpleging en communicatieproblemen tussen artsen en verpleegkundigen een rol.

Omschrijving Ziek: Joris is ontrouw, ontdekt zijn vrouw Rosa, die net als hij in het psychiatrisch ziekenhuis werkt. Ze verlaat hem om een nieuw leven op te bouwen, maar blijkt hem toch moeilijk los te kunnen laten. Wat Rosa niet weet is dat er met Joris zelf iets helemaal niet in orde is. Een van zijn gevaarlijkste patiënten heeft dat wel in de gaten en wil munt slaan uit de chaos in het leven van zijn psychiater. De man deinst er niet voor terug ook Rosa in zijn plannen te betrekken.

Martine Kamphuis is werkzaam als psychiater en gebruikt haar persoonlijke ervaringen om een realistisch beeld te schetsen van het leven in een psychiatrisch ziekenhuis. In 2006 debuteerde zij met de psychologische thriller Vrij, die evenals de eropvolgende boeken Ex en Kift, goed werd ontvangen.